Ooit was Argentinië beroemd als land van de grillkeuken, en schonk het de wereld ketens van restaurants voor culinair zwakbegaafden. Die mooie tijden zijn voorbij. Op een enkele kroonprinses na, brengt het land alleen nog berichten voort over economische malaise en winkelplunderingen. De kunst lijdt onder dit imagoprobleem. In Buenos Aires stikt het van de kunstenaars en galeries, die ondanks de weinige kooplust en subsidies toch dapper door gaan. Volgens MKgalerie.nl is hun probleem te vergelijken met het tweedestadsyndroom van Rotterdam dat lijdt onder de status van Amsterdam. Voor Buenos Aires is het nog sneuer, daar moeten de kunstenaars tegen de hele wereld opboksen. Want wie weet er nu iets van Argentijnse kunst?

Het was dan ook een gok voor MK om in zee te gaan met de Argentijnse curator Florencia Braga Menendez. Via email en telefoon, zonder elkaar te hebben ontmoet, werd een tentoonstelling geregeld. Braga Menendez selecteerde vier Argentijnse schilders, die vorige maand landden op Schiphol, met een stapel schilderijen onder de arm, om de douane te omzeilen. En vooral zouden de kunstenaars ter plekke in MK muurschilderingen aanbrengen.

Drie van hen, Ivan Calmet, Maria Guerrieri en Andres Sobrino, beschilderden de voorruimte met strakke, felle kleurvlakken. Eigentijdse abstracte vormen volgen elkaar ritmisch op. Met intermezzo's van konijnen, pierrots en peperkoek poppetjes brengt het de ruimte aan het dansen. Pas in tweede instantie ontwaar je de dreigende contouren en donkere silhouetten. Er hangen vlaggetjes en ballonnen aan het plafond, maar die zijn zwart geschilderd. Grimmig of niet, schilderplezier is de belangrijkste boodschap van de installatie. In het midden staan twee rode en gele pingpongtafels om de bezoeker de fysieke ervaring van het samenspelen oftewel samen schilderen te laten voelen. Een eigenaardige metafoor. En dat tafeltennissen kan op hoog filosofisch niveau, aldus de onleesbare zaaltekst die compleet langs de tentoonstelling heen kletst over de betekenis van pingpong in deze wereld.

Het zijn echter de individuele schilderijen van de drie exposanten op de bovenverdieping, die laten zien hoe goed hun werk aansluit bij de internationale schilderbeweging van nu. Geabstraheerde figuraties die verwijzen naar mediale beelden, maar ondergeschikt zijn aan de verleiding van verf en glimmende lak in aantrekkelijke kleuren. Toch is de ingetogen solo van de vierde exposant, Juan Tessi, het meest opmerkelijk. Zijn schilderijtjes in de achterruimte becommentariëren de Argentijnse kijk op homoseksualiteit.

Tessi schildert amateurfoto's na van tongzoenende jongens in ski-outfits. Bleke jongenslijven komen tevoorschijn onder dikke mutsen en parka's vandaan. Op de achtergrond flonkert een dik pak sneeuw. Homo's, zeggen veel Argentijnen, bestaan alleen in het buitenland en Tessi reisde naar het Noordelijke Baltimore. Daar vond hij deze kiekjes en kopieerde in verf ook oude filmsterrenfoto's en kitschplaatjes. Zijn losse maar zeer rake schildertrant werkt versterkend: de blootfoto's worden nog onbeholpener, de filmsterren krijgen nog meer Technicolor. De kleine, intieme opstelling is ook weer zo'n vreemde metafoor. De laaghangende kleine paneeltjes dwingen bezoekers om te bukken. De moeite die het kost om ze te bekijken, refereert aan de moeite die je je in Argentinië moet getroosten om homoseksualiteit te ontdekken.

'Boom of Argentine Painting', tot 28 september 2003, MKgalerie.nl, Witte de Withstraat 53 Rotterdam. Wo-zo 13 - 18 uur. www.mkgalerie.nl