Een oeuvre van een kunstenaar is altijd gericht op stappen voorwaarts. Je moet geloven dat je werk van nu beter is dan dat van gisteren. En dus worden oude periodes afgeschreven, werk weggedaan en distantieert de maker zich van beeldende jeugdzondes. Een enkeling echter werkt in cyclische bewegingen, zoals Noëlle Cuppens. Na een paar jaar grote installaties te hebben gebouwd, ging ze vorig jaar weer kleinschalig borduren, waar ze een paar jaar geleden mee gestopt was.

Eén ruimtelijk werk staat wel nog als blikvanger midden in haar solotentoonstelling bij Galerie Berendsen. Hiervoor reeg Cuppens lappen om tentstokken en vulde het interieur met helikoptertjes en machientjes - onderwerpen die vorig jaar nog haar grootste belangstelling hadden na een workshop met vliegmachinekunstenaar Panamarenko. Als kunstwerk is deze tent niet briljant, daarvoor is het teveel een moodboard die haar inspiratiebronnen opsomt. Maar eromheen hangen beter uitgewerkte werken: vilten lappen op spieramen of met punaises in de muur geprikt, waar Cuppens tenten op heeft geborduurd.

In haar werk goochelde Cuppens altijd met ruimtelijkheid. 'Echte' meubelinstallaties leken plat in hun jasjes van licht-absorberend vilt terwijl haar platte borduursels vol ruimte zaten door alle dwarrelende garens en doorschijnende viltdragers. Wat dat betreft is de tent geen gek thema. Net zoals tentdoeken op de camping matige bescherming bieden, zo iel ogen ze wanneer Cuppens ze verbeeldt. Voor en achter, binnen en buiten versmelten als tijdens een verregend kampeeruitje.

Cuppens poot stevig aan. Nog maar een half jaar geleden exposeerde ze in diezelfde galerie heel andere borduursels, met zwarte kruisen en stoere helikopters. Ze hadden een zware expressie die textielkunst soms nodig heeft om niet te vertrutten. Vergeleken bij die serie steken haar tenten wat tam af. Maar dat doen ze niet allemaal. Ook nu hangen er een paar mooie werken waaruit blijkt dat zelfs met zelfs zo'n saai - sorry - onderwerp Cuppens spanning op weet te voeren. Want zoals vliegmachines vervaarlijk ogen op haar borduursels en schattig in haar huidige installatie, zo blijkt in diezelfde installatie een grote tent niksig en is het in het klein een scherpe architectonische schets.

Die tegenstrijdigheid zoekt Cuppens ook in haar techniek. Zigzaglijnen zoals haar naaimachine produceert, zijn doorgaans onontbeerlijk voor een stevige zoom, maar in de kunst lijkt zo'n krassende lijn het handschrift van een boze tekenaar. Over deze woeste draden legt ze witte stiksels die juist een soort tipp-ex effect hebben: ze duwen de wilde zwarte draadjes liefdevol terug en verhullen ze. Andere zwarte lijnen zijn juist kaarsrecht. Deze zijn door de kracht van de naaimachine diep verzonken in de zwart vilten ondergrond waar het menselijke littekens lijken, met witte stiksels ernaast als hechtdraden. Zo'n mooie combinatie van vernietiging en troost in één, dat kan een echte tekenlijn niet eens teweegbrengen.

Noëlle Cuppens, t/m 14 mei in Galerie Berendsen, Hoogstraat 32 Rotterdam. Do - zo 13-18u. Inl.: 010 4137073 / www.berendsengalerie.nl