De mens is een bloeddorstige hellehond met holle ogen
(NRC Handelsblad, 3 oktober 2008)

Veel kunstenaars worden een beetje verlegen van een groot wit vlak. Maar niet allemaal. Kunstenaar Simon Schrikker sprak met galeriehouder Dick de Bruijn af om voor zijn solotentoonstelling een muurschildering te maken. En laat diens galerie nu behoorlijk grote muren hebben. Schrikker had dan ook twee weken nodig. Overdag sliep hij, in de galerie, ´s nachts ging hij aan het werk. Met rode en zwarte acrylverf schiep hij een hellehond die opdoemt uit de nacht. Met brede kwasten liet hij de rode verf over de kop en rug van het dier druipen, veranderend in een substantie van kwijl en bloed, de ogen bleven zwarte gapende gaten. Dat zijn duistere nachten geweest.

Elke middag was het weer een verrassing om te zien hoe de verf was opgedroogd, vertelt De Bruijn. Want acrylverf is niet helemaal voorspelbaar. Het werkt anders dan olieverf, waar Schrikker de afgelopen jaren mee werkte. In de galerie is het verschil te zien. Een andere zwartrode hellehond, nu op doek, komt net als zijn soortgenoot op de muur uit verfsluiers tevoorschijn. De dunne acryllagen maken er een geestverschijning van, een soort mist. In één hondenoog flikkert nog een wit lichtje. Voor de rest is het dier pikdonker.

De olieverfhonden in de galerie lijken veel tastbaarder. Ze schudden hun vacht uit, in centrifugale bewegingen van dikke blauwe en bruine verf. Of ze hebben een natte neus die als een dikke glimmende verfplak op de al zo pasteuze kop ligt. Zoals schilders eeuwen geleden met fijnschilderkunst de huid van veren en textiel bedrieglijk echt verbeeldden, zo laat Schrikker zien dat een dikke abstracte verfhuid ook op van alles kan lijken. Verf en natte hond hebben veel met elkaar gemeen.

Schrikker schildert bijna alleen honden. Dat doet hij al jaren. Hij heeft ook wel een andere dieren geprobeerd, maar vaak bleek het moeilijker daar veel persoonlijkheid aan te geven. Bij Galerie Dick de Bruijn exposeert hij één ander dier, een adelaar. Het is niet de trotse vogel van de overwinning zoals we die vaak zien, maar het is ook geen lieverdje. In de grijze achtergrond achter de vliegende adelaar heeft Schrikker diagonalen gekrast met de achterkant van zijn penseel, dieptelijnen worden hier tegelijk wind en regen waardoor de vogel nog meer overkomt als een verregende, zwarte vlek. Het is een smerig beest met een rotkop - net als zijn honden.

Eén object in de galerie is een roestige lichtbak die Schrikker niet zelf maakte. Het is een afgedankt uithangbord dat hij ergens vond en dat was beplakt met silhouetten van honden die elkaars kruis besnuffelen. Zelf voegde hij alleen de tekst ´meeting point´ toe. Ook in een serie kleine schilderijtjes hangen doekjes met enkel woorden - ´master scheme´, ´haste´. Net als met het uithangbord, waar het beeld door de tekstuele toevoeging een seksuele ondertoon krijgt, herbelicht hij het menselijk gedrag tot de kern. En die is zeer rauw. Maar ook zonder tekst was al te zien dat zijn honden, bloeddorstige door instincten gedreven wezens, eigenlijk vooral over de mens gaan.

Simon Schrikker, t/m 18 oktober 2008 bij Dick de Bruijn, Contemporary Art, Singelstraat 11, Middelburg. Do-za 13-17u. www.simonschrikker.com