Harold Linkers nieuwste solotentoonstelling bij Galerie Multiple XX bestaat enkel uit tekeningen. Bij Galerie Delta exposeerde hij een paar jaar geleden grote geschilderde tuinen. Een blik op de wereld die de kunstmatigheden erin opspoort en uitvergroot. Intussen is Linker van natuur overgestapt op Disney. Of eigenlijk niet overgestapt: hij maakt nog steeds landschappen, alleen wandelt daar Mickey Mouse in, en ook Michael Jackson en Mario van de computerspellen Mario Brothers.

Voorwaarde om bij XX te exposeren is altijd dat de kunstenaar een multiple maakt, een werk in oplage. Linker printte daarvoor Bambi op doek, waarna hij zorgvuldig met de hand de achterpootjes inschilderde met sexy netkousjes. Ineens is de bekende pose van het hertje wellustig geworden, zoals het zijn kont de lucht in steekt en guitig achterover blikt.

Linker is niet de eerste die iconen van de Amerikaanse beeldcultuur opvoert in de beeldende kunst. Allesbehalve zelfs. Velen hebben de onechtheid van Disney en soortgenoten in 'serieuze kunst' uitvergroot. Dan worden cartoonfiguren ineens echt flauwekul, bedrog zelfs. Maar Linkers donkere tekeningen behouden de vrolijke vormen van de feelgood Disneyfilms. Deze stijl maakt hij zich eigen, zoals vroeger ook kunstenaars zich de regels van de kunst van hun tijd eigen maakten om ermee aan de haal te gaan.

Linker echter lijkt bijna een doorgeslagen fan die zijn idool niet begrepen heeft. Iemand die zijn object van bewondering erotiseert, stalkt en dan een straatverbod krijgt. Het onbegrip blijkt uit de wiet rokende tekenfilmbeestjes, Stampertje met dolk in de rug, en het fallische sprookjeskasteel. De bewondering blijkt uit mooie weidelandschappen waar Milkakoeien in grazen, onder fruitbomen die zwaar behangen zijn met Apple logo's, en waar op wolken hemelse Nintendohelden zweven.Linker deelt graag aureolen uit. Hij plaatst zijn iconen in een traditie, de kunstgeschiedenis, zoals ook geloofsfanaten graag wortels voor hun opvattingen zoeken. Zijn weelderige tekenstijl past bij dit enthousiasme: vervloeiend als in hemelse visioenen.

Op de uitnodigingskaart van de tentoonstelling keert Bambi terug met een definitie van Douglas Coupland over 'bambificatie'. Bambificatie zou de mentale verandering zijn van echte wezens in cartoonfiguren met joods-christelijke normen. Zulke transformaties zitten in Linkers tekeningen in de Bill Gates die Mario wordt, Eva die een Apple plukt, en een soort Ronald McMessias. Linker kiest niet enkel de Mickey Mouses uit, maar kopieert, of bambificeert, hun hele leefwereld zoals dat in het echt ook gebeurt.

Er bestaat werkelijk een Disney wereldbeeld, daar is onderzoek naar gedaan, en de Disney firma heeft in Amerika een dorpje opgekocht. Moeders met schorten voor zwaaien achter witte tuinhekjes hun gezinnetjes uit. De promotie van deze conservatieve idylle zorgt dat als je deze buiten de strips in de 'echte wereld' tegenkomt, deze je nostalgisch aan Disney doet denken. De Hof van Eden is als metafoor voor het paradijs vervangen door entree heffende pretparken.

Linker is dus gewoon tuinen blijven schilderen, alleen zijn ze eigentijdser geworden. Zoals de Yellowstone parken, ook geen onbekende in de cartoonindustrie. Panoramisch, breed, en toch authentiek knus als de picknickhoek waar je even kunt rusten met je Happy Meal.

Harold Linker, t/m 22 augustus 2004, Multiple Galerie XX, Witte de Withstraat 77. Do - zo 12 - 18u.