Andrea Lehmann had zich geen mooiere locatie kunnen wensen voor haar schilderijen. Het theehuis van het Odapark, waar nonnen een eeuw geleden thee dronken, biedt uitzicht op net zo'n sprookjesachtig winterbos als haar schilderijen. Tussen de bomen in het Odapark staan allerlei surrealistische en abstracte buitenbeelden en ook het Lehmanns werk is een decor voor een surreële wereld, in haar geval bevolkt door negentiende-eeuwse personages die doelloos ronddwalen.

Lehmanns schilderijen ademen een weemoed naar een fictieve premoderne tijd, toen de natuur nog ondoorgrondelijk was en het bovenaardse aan de orde van de dag. Vrouwen met Jane Eyre kapsels en heren met hoge hoeden staan met circusberen op een bühne of vormen nachtelijke processies. Ze kijken op zijn minst zorgelijk, variërend van melancholisch tot manisch koortsig. Sommige personages slepen portretten met zich mee in de nacht - overleden geliefden? Een dame sluit de ogen terwijl voor haar een wit licht opdoemt en een geestverschijning duistere schaduwen werpt. In het werk van Lehmann heerst veel mysterie tussen hemel en aarde.

Dat is ook een beetje een manco. 'Het moet wel ergens over gaan', staat in koeienletters bij de entree van het gebouw, een uitspraak van Odaparkoprichter Joop Wismans. Maar waar gaat het werk van Lehmann over? Wat doen al die personages? Bij dit soort romantiek is het de kunst om een overtuigende atmosfeer te scheppen, geen onaffe verhalen.

Lehmann exposeert deels gelijktijdig met Izaak Zwartjes, die in de projectruimte met houten vlonders een verduisterde installatie bouwde waar kerkelijke gezangen doorheen galmen (alleen nog dit weekend te zien). Zwartjes zette in één gebaar een overtuigende installatie neer, donker en ascetisch. Dat lukt Lehmann verschillende keren ook: zo schilderde ze een carnavaleske stoet van een huifkar waarin de klauwende beer, de spookachtige aapjes, de groenblauwe paarden thuis lijken te horen.

Maar soms wordt het vlakvulling, nog een aapje of hertje erbij. Als ze vaker één gebaar koos, zouden haar mooie dieren en mensen opvallen. Hoewel ze voorheen jonge vrouwen portretteerde, zombieachtige sirenes, vallen in deze expositie vooral haar mannenportretten op. Bleke gezichten met een zekere tuberculose-teint en roodomrande ogen omlijst ze door plakkerig haar. Hun blikken verraden koortsdromen en de angst om dandyesk jong te sterven - dat zegt genoeg. Soms moet je niet te veel schilderen.





Tentoonstelling: Andrea Lehmann, Medusa Cement, t/m 12 februari 2012 in het Odapark, Merseloseweg 117, Venray. www.odapark.nl