Gaat de Architectuurbiënnale van start, vorige week, staan alle biënnalevlaggen rond een kurkdroge Hofpleinfontein te wapperen. En dat terwijl de biënnale als thema de zondvloed heeft. Beetje vreemd. Misschien werd het water verschoond, iets wat ze meer moeten doen in Rotterdam. Dat laatste bewijst een overtuigend kunstproject van Po-Ching Liao, nu te zien in een vochtige galerie Brutto Gusto. Liao plantte twintig margrieten op gelatineklompen. Dat klinkt smerig en dat is het ook, niet vanwege de gelatine maar vanwege het rioolwater dat erin zit. Het komt uit heel Rotterdam. Ook van het Hofplein.

Volgens het onderzoek van de kunstenaar overtreedt het water allerlei normen en de beschimmelde gelatineklompen, omcirkeld door vliegjes, spreken dat niet tegen. De Chinese kunstenaar exposeert samen met nog vier masterclassstudenten van de Design Academy Eindhoven. De Mexicaan José Rojas bijvoorbeeld, laat er mossen en schimmels groeien op stenen. Niet veel aan, maar hij maakte er een oogstrelend boekje bij dat behalve klassiek botanische pentekeningen vooral tips bevat, tips hoe je ook thuis een mooie mosrand om je bed of op tafel kunt laten groeien.

Een paar deuren bij de galerie vandaan, bij Showroom Mama, staat ook al zo'n vochtige biënnaletentoonstelling: een solo van de Duitser Klaus Weber. De ideeën van Weber, wiens droom het is om 'scheuren in de moderne samenleving aan te brengen', zijn onvergelijkbaar met Rojas' esthetische interieuradviezen, maar laten we het toch proberen. Beiden werken namelijk met schimmels.

Webers expo begint nat maar schoon, met een Victoriaanse fontein die water spuit, water met LSD. Dat laatste komt van het British Institute of Homeopathy dat u altijd zo respectabel leek. Vies wordt het pas in de volgende ruimte waar fungi groeien en een tuinhuisje een schimmelig amateurlaboratorium blijkt te huisvesten. Mama, dat nu twee keer zoveel suppoosten heeft (waarom zou dat nou zijn) heeft een koelkast waaruit je bierflesjes mee kunt nemen. De suppoosten moedigen je aan om dat te doen en het glas te breken in de stad daar waar wegwerkzaamheden zijn. De flesjes bevatten sporen die zich in de grond nestelen. Als dan het asfalt gelegd wordt, zullen daar portabellopaddestoelen doorheen breken. Dat kunnen ze. En als ze niet overreden worden, wat weinig waarschijnlijk is, kun je ze oogsten en door de pastasaus doen. Spelden op een Rotterdamse stadsplattegrond in het tuinhuisje geven in feite aan waar we volgend jaar de stratenmakers van Gemeentewerken kunnen verwachten.

In tegenstelling tot Rojas dient bij Weber de natuur dus geen esthetisch maar een terroristisch doel. Al Qaida eat your heart out. Het is goed bij Mama een keer een solo te zien. Zo krijgt het werk meer diepgang en blijkt het meer te bieden dan brutaliteit - een gevoel dat je wel eens bekruipt in Mama's groepsshows. Webers terroristisch 'taggen' is als urban art schadelijker dan graffiti, maar hij verpakt het lieflijk (net als Rojas) in een klassiek jasje. Dit verschaft een schijn van traditie en daarmee bestaansrecht voor Webers burgerlijke ongehoorzaamheid. Zijn verlangen is om de mensenwereld met zijn asfalt en protserige fonteinen te laten openbarsten en terug te schenken aan de natuur, te beginnen met zwammen in het wegdek.

'Wet' t/m 5 juni 2005 bij Brutto Gusto, William Boothlaan 15a Rotterdam. Di - vr 10 - 18 uur, za 10 - 17 uur, zo 12 - 17 uur. www.bruttogusto.com / Klaus Weber 'Der Geist ist ein Wasserfall', t/m 3 juli bij Showroom Mama, Witte de Withstraat 29 Rotterdam. Wo - zo 13 - 18 uur. www.showroommama.nl