'Kunst is arrogant en dat willen we graag zo houden'. Zeker een jaar sierde deze tekst, in koeienletters, de gevel van Showroom Mama. Het is wellicht het bekendste kunstwerk van kunstenaarsduo de HuMobisten, dat deze slogan verzon als felle reactie tegen de kunstvijandige politiek van de leefbaren in Rotterdam. En het kwam de censuur door, iets wat niet gezegd kan worden van de cyborgporno-act die ze opnamen voor een festival. Begeleid door een echte pornogeluidsband voerde het tweetal een seksscene uit in kartonnen pakken met stofzuigerslangen eraan. Het klinkt melig maar is ontzettend grappig om te zien. Hij is nu in première in Galerie Blaak 10, op de eerste lustrumtentoonstelling van de HuMobisten.

De galerie laat ook zien dat de gevelwand van Mama niet hun enige kunstwerk is dat om taal draait. Op hun buik viltstiftten ze zinnen als 'De eerste die op safari gaat, heeft droge ogen'. Het zijn aforismen, gewichtig klinkende uitspraken, die bij herlezing toch nergens op slaan. De blote buiken hangen gefotografeerd in de tentoonstelling, maar zo'n gevelwand breng je niet meer terug. Dat is een probleem bij vergankelijke kunst wanneer je een overzichtstentoonstelling wil inrichten. Voor performancekunstenaar Rirkrit Tiravanija was het vorig jaar reden om in Boijmans zijn oude happenings te laten navertellen: zo kwam je nog het dichtst bij de oorspronkelijke ervaring.

Dit soort vraagstukken, waar performancekunstenaars doorgaans mee worstelen, hebben de HuMobisten zo te zien naast zich neergelegd. De pornoact en andere voorbije optredens draaien op oude vertrouwde documentaire wijze in de kelder, als videoregistraties. Misschien is het gemakzucht, zo'n brave presentatie, maar misschien is het omdat hun scherpte elders ligt. De HuMobisten hebben deze expositie vooral aangegrepen om een nieuwe kunstparodie neer te zetten. Met Duchamp als aangever.

Zo staat midden in de galerie een klein kantoortje, met ordners en al, alsof het kunst is. Wat het ook is, want gemaakt door de twee kunstenaars. Net als Duchamp: zet iets in een kunstomgeving, signeer het, en voila, het is kunst. Achter het kantoortje hangt een tekening aan de muur, gemaakt door Sylvie Overheul, met ernaast een certificaat. 'Gefeliciteerd met de aankoop van deze tekening' staat op het certificaat 'en met dit certificaat, gemaakt door de HuMobisten. Nu heeft u al twee kunstwerken, in plaats van een'. Hun tentoonstelling is geen oeuvre-overzicht, het is een sketch. Het is geen bijtende satire die de kunstconventies diep analyseert, maar het is wel raak. En het doet goed om een dergelijk goed gevoel voor humor aan te treffen in de vaak o zo bloedserieuze kunst.