Exporuimte Bruce selecteert zijn exposanten op een andere manier dan hoe veel galeries dat doen. Bruce heeft grote etalageramen en zit aan de centrumkant van de Nieuwe Binnenweg, en eist van zijn exposanten dat ze iets doen met dat contact met de straat. Twee à drie weken moet de kunstenaar er en plein public aan zijn presentatie werken. Maar contact zoeken is niet genoeg, na die werkperiode moet er een tentoonstelling staan die gezien mag worden. Deze expositie blijft dan nog een kleine maand staan. Onder kunstenaars is vaak de een beter in het maken van een tentoonstelling terwijl de ander liever dat interactieve proces aangaat. Ook Bruce weet dat het niet elke kunstenaar gegeven is om van beide markten thuis te zijn.

Exposant nummer tien is Carla Cruz, een jonge Rotterdams-Portugese kunstenaar die de opleiding van het Piet Zwart Institute heeft gevolgd, een theoretische vervolgstudie voor kunstenaars. Bij Bruce laat ze zien dat ze moeiteloos contact zoekt met de straat. Haar werkperiode bij Bruce bestond eruit dat ze passanten, vooral mannen, vroeg naar hun opvattingen over de mannelijke identiteit. Vervolgens fotografeerde ze zichzelf in de kleding van Jim, Gregory en de andere geïnterviewden. Op de linkerwand van Bruce hangen de vierentwintig portretfoto's. Cruz, met haar korte kapsel en slanke postuur zelf enigszins androgyn, poseert in trainingspak, korte broek en driedelig. In stoere lichaamshoudingen, ook van het type mannelijk gedrag. Eronder hangen haar aantekeningen van de gesprekken met de betrokkenen. 'Scheren is mannelijk' zeggen ze, 'en spieren'. 'Man-zijn is ook iets mentaals', voegen ze eraan toe, 'en mannen mogen ook vrouwelijke kanten hebben'.

Is Cruz geen diepte-interviewer? Of denken mensen nu eenmaal in cliché's? Of ontbreekt een goede onderzoeksmethode? Het antwoord op al deze vragen is ja, en dat is symptomatisch voor veel kunstenaars: ze nemen een onderzoek als doel omdat dat diepgang impliceert, maar komen niet tot resultaten. Het lijkt of ze een begin maken ergens mee maar ze zetten geen vervolgstappen waardoor hun onderzoeken nergens toe leiden. Ook niet tot visueel sterke tentoonstellingen, want Cruz' fotoserie oogt vooral saai. Daarmee valt dit kunstproject net als veel interdisciplinaire soortgenoten tussen wal en schip.

Op de rechterwand van de galerie mijmert Cruz in haar eentje verder over de mannelijke identiteit. In een wandvullende collage van foto's, tekeningetjes, en tekstflarden licht ze mannelijke stereotypen uit of draait ze ze om. Haar schetsen van wildplassende poppetjes zijn niet alleen mannen maar ook vrouwen met opwaaiende Marilyn Monroe jurken. Roken is mannelijk stoer, en kapitein Iglo is dat ook, aldus Cruz' 'conclusie' - voorzover je deze gedachtenkronkels conclusies kunt noemen. Grappig in deze verzameling zijn de polaroids van een verkleedsessie van Cruz bij de Rotterdamse damesboetiek Nan 'for young female professionals'. De vergelijking met de 'kerels' op de linkergaleriemuur is helder: Nan kleedt vrouwen aan als mannen. Over stereotypen gesproken. Grappig zijn haar logo's voor hermafrodiete superhelden en haar verkleedsessie als retro-superheld met snor. Deze laatste levert flitsende foto's op, maar doordat ook deze collagewand een zoektocht is, springen ze er niet daadwerkelijk uit. Voor een tentoonstelling zou Cruz best meer stelling mogen nemen, en de leuke vondsten - want die zitten er zeker tussen - meer uit mogen werken.

The inauthentic Male / Carla Cruz, T/m 2 november 2003, Bruce, Nieuwe Binnenweg 38, Rotterdam. Wo - za 12 - 18 uur