Als over vele jaren onze nazaten terugkijken op de millenniumwende, hoe zullen ze de kunst typeren? Wie weet noemen ze het de tijd van het geld. Nu de kunstmarkt veel meer geld te spenderen heeft dan de musea, vallen kunstenaars op die de marktmechanismen bespelen. Het werk van Damien Hirst, Jeff Koons en Richard Prince is brutaal en gaat over geld, authenticiteit, glamour.

Richard Prince (1949) is de koning van de appropriation art , een Amerikaanse beweging die net als Pop Art beelden uit de populaire cultuur 'leent'. Prince vertelt graag dat hij als kantoorklerk werkte bij een grote uitgeverij, waar hij 's avonds tijdschriftenplaatjes uitscheurde. Hij viel op reclamefoto's met volmaakte vrouwen, sieraden, huizen. Hij ging ze signeren: de American Dream is immers van iedereen, dus ook van hem. Daar dachten sommigen anders over. Prince, wiens gekopieerde Marlbororeclames miljoenen doen, wordt regelmatig aangeklaagd. Onlangs nog bepaalde een rechter dat hij werk moest vernietigen.

De zaalteksten van zijn tentoonstelling in de Franse nationale bibliotheek refereren daar terloops maar triomfantelijk aan: een werk dat uit de Tate Modern verwijderd werd, hing in 2009 ook in de bibliotheek. Lekker puh. Maar wie hier een reeks gestolen goed verwacht, komt bedrogen uit. Prince maakte een zorgvuldige boekententoonstelling over de Amerikaanse hippiebeatnikgeneratie. De bibliotheek wist dat Prince bibliofiel is en vroeg hem als gastcurator. Prince gaf een assistent opdracht er de depots om te spitten en ongeopende dozen te openen. Veel auteurs (zoals Nabokov) die vorige eeuw moeilijk door de Amerikaanse censuur kwamen, werden eerst in Frankrijk uitgegeven.

Zo ontstond een expositie met romans en schrijversbrieven, die hij aanvulde met andere Americana zoals lp-hoezen, undergroundblaadjes, strips van Robert Crumb, pulpromannetjes. Vierhonderdvijftig romannetjes met in de titel 'after dark' blijken allemaal (Yerevan, Antwerpen of Abu Simbel after dark) rondborstige dames op de cover te hebben. Van verpleegsterromannetjes toont Prince het originele art work (de covertekeningen), dat hij soms zelf opnieuw signeert. Zo groeit het oeuvre van een appropriation artist.

Verpleegsters, Burroughs, Crumb: de onderlinge lijntjes zijn zwak. Prince verbindt de aandachtsgebieden met eigen werk dat bestaat uit foto's van biker chicks (bij Kerouac), van een naakte 10-jarige Brooke Schields (bij Nabokov) - ook gejat, ook een rechtszaak. Informatie is bewust afwezig: bezoekers moeten de schrijvers maar googlen op hun smartphone. Doe je dat niet, dan word je in de expositie niets wijzer over literatuur. Want met enkel covers, brieven en gesigneerde foto's (Prince vervalst wel eens een handtekening) toont de expositie vooral namen en voorkanten: de literaire wereld als celebcultuur.

Met wat fantasie (bij Prince mag dat) kun je hem vergelijken met Middeleeuwers die zich lieten portretteren op altaarstukken naast heiligen ('ad sanctos'). Dat hielp bij het laatste oordeel: de heiligen kenden je dan en konden een goed woordje voor je doen. De heiligen van nu zijn de showbizzsterren die Prince zich toe-eigent. Al was hij nog in de luiers toen Kerouac On the Road schreef, in de tentoonstelling geloof je dat hij erbij was.

De bibliotheek vaart er wel bij: het heeft een stoute show vol schwung. Prince vaart er wel bij: hij lijkt hier een ster én erudiet. Ook zijn gelijktijdige tentoonstelling in de Parijse Gagosian galerie zal er wel bij varen. Daar exposeert hij wat meer handgemaakt werk: nageschilderde De Koonings. Wie zo'n werk koopt, krijgt De Kooning, Prince, beatnikglamour ineen - in afwachting van het volgende schandaal. Dat maakt die kunst nog meer waard. Het zijn bijna boevenstreken, een artistiek criminal mastermind . Geen wonder dat kunst verzamelende beleggers dit soort cultureel ondernemers bewonderen: in het echte bedrijfsleven zouden zulke slimmigheden nooit mogen.

Tentoonstelling: Richard Prince American Prayer , t/m 26 juni in de Bibliothèque nationale de France, Quai François-Mauriac, Parijs. Di-za 10-19u., zo 12-19u. Inl.: www.bnf.fr