Er loert een zeker Blauwbaard-gevaar in de tentoonstelling vanMaurice van Tellingen. Bijna alle objecten bevatten er deurtjesdie iets te verbergen hebben. Soms staan ze nog pesterig op eenkiertje ook - en dus slingerde er laatst een ontwrichtkoelkastdeurtje door de galerie, nadat iemand te nieuwsgierig wasgeworden. Van Tellingen laat ze expres iets open, net als Pieterde Hoogh en Johannes Vermeer eeuwen geleden graag een deurtjeopenzetten in hun schilderijen. Het geeft een pauze in jekijkrichting, en zorgt ervoor dat een ruimte dieper lijkt. Zekerals je tegelpatronen en andere diagonalen gebruikt die je blikmeetrekken naar een verdwijnpunt, iets wat Van Tellingen doet metvernuftige perspectivische vervormingen van zijn dertigcentimeter brede kijkdoosjes.

Van Tellingen exposeert bij Galerie Ron Mandos zevendriedimensionale interieurs en drie tekeningen op lichtboxen. Zehangen er in een weinig geslaagde combinatie met de schetsmatigenatuurschilderijen van Annemiek de Beer. Van Tellingen bouwt zijnkamertjes met een precisie tot achter de millimeter, metmini-granol op minimuurtjes en mini-deurtjes met miniklinkjeseraan. Maar als je je in bochten wringt om binnen te kijken,staat er natuurlijk niets in zo'n koelkastje. Enkel een lampje.In een ander werk leidt een schooldeur alleen tot wat gaas datdient om geluid door te laten: Van Tellingen bouwt mp3-spelersin zijn werken. Je hoort achter de schooldeur kinderen spelen,en in een keuken een druppende kraan.

Knap gemaakt, maar dat geluid, dat moet hij niet doen. Hetwerkt op de zenuwen van de galerie-assistent en komt het werkniet ten goede. Heel even geeft het spanning, maar al gauw is delol eraf.

Van Tellingen is sterker als hij zich alleen concentreert ophet beeld. Appartement, zijn recentste - geluidloze - object,bewijst dat. Het is een huiskamer met gesloten gordijnen, ondanksdat het dag is. Erdoorheen schemeren contouren van deongetwijfeld kunststof kozijnen en van een ficus op devensterbank. Deze woning is net zo saai als destandaardkeukentjes die Van Tellingen bouwt. Het kleine huisjedoet kleine levens vermoeden die net zo inwisselbaar zijn als hetgrijze karpet.

Misschien ligt achter de gordijnen iemand zijn roes uit teslapen, of heeft de bewoner zoveel verdriet dat hij debuitenwereld niet meer kan verdragen. Je weet het niet, en datis maar beter ook: zo heeft deze doorzonwoning wel degelijkspanning, een verhaal, en dat vertelt het heel goed in stilte.

Maurice van Tellingen, t/m 25 maart 2006 bij Galerie Ron Mandos,Rodenrijselaan 24, Rotterdam. Do-za 12.30-17.30u. Inl. (010) 4677590 / www.ronmandos.nl