Het had een campagneposter kunnen zijn voor de acties tegen de culturele bezuinigingen, zo karig ziet de huidige tentoonstelling bij Wilfried Lentz eruit. De galerie is leeg, op drie kleine bronzen boomstammen na. Maar het meest troosteloos oogt de ruimte doordat de zijwanden zijn weggehaald. De wind heeft er vrij spel en op de vloer ligt zelfs al een plas regenwater. De lampen zijn uit. In de ene hoek ligt een a4tje en in de andere staat een pannetje met vet - misschien komt het daardoor dat het er een beetje raar ruikt, alsof de aanblik zelf nog niet verdrietig genoeg was.

Toch is het niet zo dat de galerie gehaast is opgedoekt: dit is natuurlijk een kunstproject. De Venetiaanse kunstenaar Giorgio Andreotta Calò maakte drie afgietsels van de geërodeerde palen waar zijn stad op rust. De bekende verhalen dat Venetië langzaam zinkt, worden zo ineens heel reëel. Vorig jaar op de Rijksakademie bouwde hij een extra raam, dat werd versperd door herfstbladeren. Calò houdt van verwarrende statements over binnen en buiten, waarbij hij architectuur ontmantelt om installaties te bouwen over stilte en verval.

Daar is deze galerie geknipt voor. Het zit in het hart van het Rotterdamse Groothandelsgebouw, verrezen tijdens de optimistische wederopbouw van de jaren vijftig. In zo'n architectonisch symbool van vooruitgang lijkt Calò's sombere ingreep nog pessimistischer. Het is een mooi onderwerp. Het enige jammere is dat er toch nog een a4tje in een hoek moet liggen om de eigenlijke bedoelingen duidelijk te maken.

Tentoonstelling: Giorgio Andreotta Calo t/m 10 december 2010 in Galerie Wilfried Lentz, Groothandelsgebouw, Rotterdam