'Pump the Cherry' is een seksueel en muzikaal getinte tentoonstellingstitel: to pop the cherry betekent een maagdenvlies verbreken, het pump is bedoeld als verwijzing naar muzikale beats. De titel komt van kunstenaar Erik van Lieshout. Net als vijf jaar geleden selecteerde hij als gastcurator voor galerie Cokkie Snoei zes kunstenaars die, net als hij, vallen voor visueel spektakel. Pump the Cherry 2 bestaat uit figuratieve kunst met veel zwart en neonkleuren: kermisdrukte, punkglamour en fotomodellen.

Het hoogtepunt zijn de foto's van Vladimir Katchour. Typisch een Russische kermis, denk je als je de casinohallen en draaimolens vol lampjes ziet. Totdat je op de achtergrond een wel heel Hollandse flat ontwaart. Het is de kermis van Tilburg, die de Rus in beeld bracht met een on-Hollandse flair. Zijn werk lijkt meer op het Amerikaanse fotorealisme van de jaren zeventig, toen kunstenaars verbluffend perfect drukke etalages vol schittering fijnschilderden.

Eén foto, overigens niet de sterkste, verklapt waar Katchours liefdevolle omhelzing van deze toeters en bellen vandaan komt: op een zelfportret zien we de kunstenaar zelf op een draaimolenpaard zitten. Zelden zag je een volwassen gezicht zo vol verrukking. Deze man is het meest blije kind op de kermis. Daarom heeft hij niet de kritische distantie van veel fotografen die zich wat ontheemd voelen in joelende massa's. Katchour heeft echt een onvoorwaardelijke liefde voor wat de meesten onder ons kitsch vinden. De andere exposanten halen het niet bij zijn fonkelende foto's.

Visuele drukte is ook te zien bij Lucy Stein en Juliette Tulkens, die felle kleuren en zwarte lijnen combineren op doek en papier en wat vooral bij Stein spanningsvolle composities oplevert. Dezelfde zuurstokkleuren doen bijna pijn aan je ogen in een film van de Amerikaanse Shana Moulton, gesitueerd in een jaren tachtig interieur vol formica en Memphisdesign. Johanna de Schipper exposeert fotocollages bomvol buitelende fotomodellen. En zo spettert de tentoonstelling aardig door, maar meer gebeurt er niet. Waar Van Lieshout zelf graag de rauwe kanten van de samenleving verbeeldt en daarbij grenzen opzoekt tussen politiek correct en incorrect, heeft Pump the Cherry 2 nul inhoudelijke frictie. Het lijkt erop dat hij mensen wilde uitnodigen wiens stijl wel op elkaar lijkt, maar daardoor blijven de verwantschappen in het uiterlijke hangen.

Die onuitgesprokenheid zegt iets over de kunstenaars maar nog meer over de samensteller. Zo had hij niet Mia Andresen, de zesde exposant, moeten uitnodigen. Dat is niets ten nadele van haar werk - ze maakt glamourpunkkleding met een krachtige eigen stijl - maar de combinatie van haar fluorpakjes met de fluorkunst geeft je het gevoel dat je naar de nieuwe modekleuren zit te kijken en niet naar beeldende kunst die iets wil vertellen. Ook ontbreken de seks en muziek die de titel lijkt te beloven. Van Lieshouts tentoonstellingstitel is blijkbaar meer een smaakmaker dan een inhoudelijke verwijzing.

'Pump the Cherry 2', t/m 10 december bij Galerie Cokkie Snoei, Mauritsweg 55 Rotterdam. Do - zo 13-18u. www.cokkiesnoei.com (foto: Vladimir Katchour)