Uit slechts zeven foto's bestaat de solotentoonstelling van Wim Bosch. Alle zeven zouden ze in dezelfde aanleunflat gemaakt kunnen zijn. Elke foto laat een raampartij zien: kozijn, kanten gordijntje, vetplant, bloesemtakken buiten voor het raam. Elk venster zit potdicht en binnen is het donker. Achter de half gesloten vitrages zijn hoogstwaarschijnlijk ouderwetse interieurs te vinden, met vergeeld behang en stoffige lampenkappen. Het ruikt er muf, met een zweem van incontinentielucht. De mensen die zich verschuilen achter de vitrages komen niet vaak meer buiten en wachten elk jaar tot de bomen voor het raam weer in bloei komen.

Maar het zijn geen foto's van een echte aanleunflat. Dit zijn geen bestaande raampartijen: Bosch heeft iedere foto op zijn computer samengesteld. Dat zie je. De bloesemtakken zijn te donker, de muren te licht, de potplanten te groen, de spiegelingen in de ruit te gelijkmatig. Alle onderdelen zijn afkomstig van andere foto's, waardoor onwerkelijke belichtingscontrasten ontstaan. Bovendien zijn die onderdelen geometrisch geordend - kaarsrechte bloemstelen staan haaks op loodrecht hangende vitrages. Zo'n hyperstrak interieur vind je nergens, zeker niet in een bejaardenwoning.

Bosch' keurige ordeningen doen, uiteraard, denken aan geometrische kunst. Maar meer nog roept het associaties op met de styling van tijdschriften. Een takje hier, een stofje daar. Net als een stylist werkt Bosch met sfeer. Het woord 'sfeer' is verboden in de kunst - te belegen, te vaag - maar Bosch benut dusdanig de associatieve kracht van huiselijke decoratie, dat sfeer het beste woord is om zijn werk te beschrijven. Met slechts een bloesemtak en een tutgordijntje weet hij de hele leefwereld op te roepen van vereenzaamde dames in de herfst van hun leven.

Bij Bosch' vorige solotentoonstelling bij MK Galerie, drie jaar geleden, figureerden nog personages in zijn fotowerken. Het waren huiskamers waar iets niet pluis was: met de computer plantte hij er beangstigend veel kamerplanten in of blies hij kleerkasten op tot dreigende formaten. In deze nieuwe serie, grijzer en killer dan het eerdere werk, streeft hij vermoedelijk naar een meer formele dan verhalende benadering. Dat is gelukt. Het zijn gestileerde harmonieuze composities, glanzende bloemen, en dankzij die vieze vitrage nooit te gelikt. Toch was zijn oude werk beter. Daar heerste een spanning die echt van alles kon betekenen. Dreigende drama's, opgekropte verlangens, onbenoembare angst… In deze nieuwe werken zit hooguit iemand zich achter de vitrages te vervelen.

Wim Bosch, 'Fuzzy Logic', t/m 3 februari 2008 in MK Galerie, Witte de Withstraat 53, Rotterdam. Wo-zo 13-18u. www.mkgalerie.nl