De Amerikaanse psycholoog John Gottman staat bekend om zijn bijzondere onderzoeksmethode. Al jaren filmt hij gesprekken tussen geliefden en speelt die vertraagt af, waarbij hij letterlijk elke seconde analyseert op verborgen emoties. Intussen is hij zo getraind dat hij maar een blik hoeft te werpen op een stel in een restaurant naast hem en hij weet alles van ze.

Wie zich ook zo begaafd wil voelen, moet eens kijken naar de minifilm die Sarah Carlier maakte op een Roemeense bruiloft. Het bruidspaar posteert zich voor haar camera en maant de familie om erbij te komen voor een groepsfoto. In luttele seconden doorzie je daar alle familierelaties. Het bruidspaar is gelukkig maar niet smoorverliefd, daarvoor kennen ze elkaar te lang. De vriendelijke en zorgzame bruidegom is een rots in de branding voor zijn extraverte vrouw, die wat dominante karaktertrekken heeft geërfd van haar moeder, die op haar beurt getekend is door het leven.

Wat zijn mensen toch doorzichtig, denk je als je deze film ziet. Maar die doorzichtigheid is vooral te danken aan de lens van de Belgische kunstenaar Carlier, die dankzij een Roemeens pleegzusje deze familie al jaren kent. Ze filmt en fotografeert hun dagelijks leven, hun zwangerschappen en sterfgevallen. Dat heeft geleid tot een reeks liefdevolle foto's waarin Carlier de familieleden, op zich geen schoonheden, tijdloos mooi maakt. Het is zoals die bruiloft: zonder de overledenen te vergeten wordt er gedanst en gelachen en wordt het leven gevierd.

Tentoonstelling: Vier jaar, drie doden, klamme oksels en een foetus, t/m 22 januari in Galerie Lief Hertje en de Grote Witte Reus, Stationsweg 55, Den Haag. www.grotewittereus.nl