Willem de Kooning is zo vaak ondervraagd over de ideeën achter zijn meesterwerk 'The Door', nu nog ruim een week te zien in de Kunsthal. De Kooning had geen antwoorden. Ik heb het gewoon geschilderd, zei hij. Misschien had hij het zichzelf gemakkelijker gemaakt door de titel achterwege te laten. Echt strenge kunstenaars nummeren hun werk hooguit om niet de tel kwijt te raken. Titels leiden maar af, of, vertellen iets dat het beeld niet zelf kwijt kan. In dat laatste geval blijft het kunstwerk vaak in gebreke. Maar stel je wil als kunstenaar krachtige emoties verbeelden, noem je het werk dan ook 'Afscheid'? Niets zo frustrerend immers als de kijkers denken dat het gaat om gele strepen. Je kunt ook nóg verder gaan. Je kunt je voorstellen hoe een kunstenaar - de meesten zijn natuurlijk niet zo - na de kwast of computermuis te hebben neergelegd, het beeld 'af' maakt met een onverwachte titel. Abstracte vlekken maar het heet: 'Onzichtbare krachten'. De kunstenaar legt het hiaat tussen beeld en de titel op sluwe wijze neer bij de kijker: Ziet u dit dan niet? Waar dit over gaat? Dom hoor. Zo'n hiaat krijgt dan mythische proporties: er ontbreekt iets en je ziet het niet, maar zijn de meest elementaire zaken in het leven niet ook onzichtbaar? Opgeblazenheid komt in de beste families voor. Couperus begon zijn loopbaan ooit met de dichtbundel 'Orchideeën' met pompeuze gedichten als 'O Zilv'ren Nacht' die vervolgens nergens meer over gingen. Met hem is het ook goed gekomen.

Verena Six fotografeert al twintig jaar, het liefst bloemen. Bij Galerie Contempo hangen veertien close-ups van exotisch uitziende bloemen die doodgewoon in haar achtertuin groeien. Six kruipt met haar camera zo diep in hun hart dat je meeldraden en trillende dauwdruppels scherp ziet maar de bladen erachter wazig zijn en ver weg lijken. Eén bloempje wordt al een universum op zich. Bloemen worden al generaties geportretteerd, denk aan Mondriaan, die verwelkende bloemen tekende als theosofische symbolen van leven en dood. Georgia O'Keeffe schilderde enorme closeups van bloemen en ook fotografen bleken bij machte de schoonheid van bloeiende of stervende bloemen vast te leggen.

Six gaf haar bloemenserie bij Contempo bij nader inzien de dramatisch mystieke tentoonstellingstitel Stigmata mee. De stigmata, oftewel de wonden van de gekruisigde Christus, hebben als symbool weinig van doen met meer kosmische ideeën over bloei en leven na de dood, laat de kerk het niet horen, maar als je het breed ziet, en probeert als kijker mentaal buiten het beeld te treden, dan lukt het vast wel. Daar hoeft het kunstwerk zelf niets voor te doen.

Six kan over één ding wel tevreden zijn. In haar opzet, de schoonheid van bloemen vastleggen, is ze zeker geslaagd. Net zoals anderen dat voor haar al deden, bewijst Six dat bloemen op foto's stralender kunnen zijn dan in het echt.

'Stigmata', t/m 2 juli 2005, Galerie Contempo, Breitnerstraat 46 c Rotterdam. Wo - vr 11 - 17 uur