We kijken slecht. Wij allemaal. Het is een overbekende kwaal, een noodzakelijk afweermechanisme tegen de dagelijkse beeldenovervloed. Het is ook een dilemma voor kunstenaars: waarom zou je hier nog meer beelden aan toevoegen? Een kunstenaar die daarvoor past, is de Duitser Joachim Schmid. Eerst de oude beelden op maken, vindt hij, voor we aan nieuwe beginnen. Schmid herschikt oude, veronachtzaamde foto's van onbekende fotografen, in de hoop dat we beter gaan kijken.

Onder kunstenaars is hergebruik van bestaande foto's tegenwoordig erg populair. Maar Schmid is geen meeloper: hij begon vijfentwintig jaar geleden al amateurfoto's te verzamelen. Via dubieuze advertenties in de krant, over dat foto's te giftig zijn voor bij het gewone afval, wist hij talloze fotoseries toegestuurd te krijgen. Vervolgens ging hij ze hergroeperen tot 'kunst'. Sindsdien archiveert hij foto's in zelfbedachte categorieën en in miniboekjes, schept hij nieuwe gezichten van doorgescheurde portretten, of maakt hij er met dank aan de versnipperaar abstracte composities van.

Op dit moment gooit Schmid hoge ogen met een overzichtstentoonstelling bij het Nederlands fotomuseum. Tegelijkertijd exposeert hij elf nieuwe foto's bij XX Multiple Galerie, dat tegenwoordig in de luwte opereert op een locatie in Charlois. Het zijn elf fotoportretten van Duitse tv-persoonlijkheden, die hij van internet plukte en zo ver uitvergrootte dat alleen vierkante blokjes overbleven. Deze digitale abstracties zien er sterieler uit dan zijn afgedankte amateurkiekjes, maar ze zijn net zo clichématig. Duitser dan dit worden foto's niet; deze portretten van te keurig gekapte dames en heren, in te saaie colberts, te obligaat glimlachend tegen een grijze fotostudioachtergrond. Dat er nog mensen Duitse televisie kijken, is een wonder.

De meeste stervelingen voelen compassie voor straathonden of kindertjes in Afrika, Schmid heeft dat met sneue foto's. De beelden die hij redt van de vergetelheid, hebben meestal iets kneuterigs. Ook de serie bij XX is gemaakt van foto's die eigenlijk geen tweede blik waard zijn. Door deze elf saaie portretten groot op te blazen en in een galerie te hangen, emancipeert hij ze tot kunst, net zoals Marcel Duchamp ooit deed met zijn urinoir. Alleen gaat het Schmid om meer dan het statement, hij wil zorgen dat we een beetje van deze foto's gaan houden.

En dat laatste is lastig. Met lelijke foto's is het geen liefde op het eerste gezicht. Die liefde moet groeien. Je moet meerdere van dit soort foto's zien, voordat je bevangen raakt door de schoonheid van treurnis. Dat lukt dan ook prima bij Schmids grote overzicht in het fotomuseum. Maar met slechts één zo'n serie in een galerie sta je je toch vooral af te vragen waarom je zo bloedserieus naar zulke saaie foto's staat te kijken.

Joachim Schmid 'Untitled Portraits' t/m 25 november 2007 bij XX Multiple Galerie, Kromme Zandweg 110, Rotterdam. Do t/m zo 13-18u. www.xxmultiplegalerie.nl