Stadsmensen die de natuur in trekken om te recreëren: in de negentiende eeuw werd het een onderwerp in de kunst. Sommige schilders portretteerden liefdevol die stadse dames met hun parasols, anderen smaalden dat die burgerlui enkel van het landschap genoten vanuit treincoupé's. De natuur moest wel comfortabel blijven.

Misschien hadden die recreanten het soort kunstwerk moeten hebben dat Ann Pettersson onlangs maakte voor haar solotentoonstelling bij Galerie Mirta Demare. Pettersson ontwierp met de digitale camera en software twee bosrijke fotocomposities en printte ze uit op behangpapier - niet te verwarren natuurlijk met de fotobehangetjes uit de jaren zeventig. Zo maakte ze twee nepbossen, die de voorruimte van de galerie grotendeels bedekken. Tussen de wanden heeft de galerie een echt raam dat uitzicht biedt op een weelderige stadstuin met echte bomen, waardoor de hele galerieruimt groen kleurt. Zo wil Pettersson het idee geven dat als je de galerie binnenstapt, je in de natuur wordt opgenomen - terwijl alles toch comfortabel blijft.

Maar, een kunstmatige natuur is het duidelijk wel. Behalve bomen, blaadjes, schaduwen en alles wat in een bos thuishoort, zie je ook een Heras-hekwerk. Sommige blaadjes zien er uitgerekt en wazig uit, alsof ook Pettersson in een treincoupé zat terwijl ze de foto nam. En is dat wel allemaal zonlicht, dat door het loof heen schijnt, of is het een koplamp? Petterson verbaast zich erover hoe gemakkelijk mensen fotografie voor echt aannemen. Ze geloven ook haar bossen die toch een en al digitaal fopwerk zijn. Ze bouwt daarin schaduwen op uit nachtluchten, en haalt het groen zo fel op dat het bijna gaat fluoriseren. In de tweede galerieruimte exposeert ze ietwat saaie foto's van waterspiegels en een ouderwetse wolkenlucht - maar wel een die nieuwerwets vanuit het vliegtuig lijkt te zijn gefotografeerd.

Zo brengt de expositie hemel en aarde, licht en duisternis samen. Dat is de perfecte thematiek om je met een melancholische snik in te verliezen. Maar drama past niet bij Pettersson die haar kunst nuchter benadert als een onderzoek naar afdruktechnieken en computermanipulaties. Juist daarmee past ze in een traditie. Zoals haar verre voorgangers via de glazen ruit van een treincoupé de natuur in blikten, mijmerend over arcadische vertes zonder vies te worden, kijkt zij via een beeldscherm naar pixels, zodat ook wij comfortabel in een schone galerie onze blik in de natuur kunnen verliezen.

Further Intricacy, t/m 30 oktober 2011 bij Galerie Mirta Demare, Bergsingel 176-B, do-za 13-18u. www.mirtademare-art.nl