 |
| Internet als grabbelton (Rotterdams Dagblad, 16 november 2004) In eigen land roept de miljoenenverslindende NASA de kritiek op van veel burgers, maar het was wel deze club die de cyborg uitvond. Al in de jaren zestig onderzocht NASA hoe de mens in een machine kon worden veranderd om in de ruimte te overleven. Andere longen, tragere spijsvertering, neurologische aanpassingen tegen de sleur - elk probleemgebied werd in kaart gebracht. Het is nooit uitgevoerd, godzijdank, maar inspireerde wel veel comic books en dat is natuurlijk ook heel wat waard. En, het inspireerde de computerkunst. De tentoonstelling van het Dutch Electronic Arts Festival (Deaf), dit jaar in een hoge donkere hal van de Van Nelle Fabriek, opent met een videoclip van Björk op groot scherm. Deze animatie van Chris Cunningham toont de IJslandse ster als zingende robot. Het werk zet de toon: de relatie tussen mens en machine is een rode draad in deze Deaf editie. Veelal niet als lichaamsvervangende techniek maar zijn het de meer alledaagse magnetrons, tv's en gsm's die de kunst domineren. Sommerer en Mignonneau ontwierpen telefoons waarmee je 'bellend' elkaars hartslag, zweet en adem voelt - een staaltje niet mis te verstane cyborg-erotiek. Alledaagse technologie is ook de sportschool loopband van Marnix de Nijs. Rennend over de band heb je uitzicht op fenomenale videobeelden van een nachtelijk Rotterdam en waan je je in de stad zelf. Uiteindelijk verhoogt de computer je snelheid wat meer angstzweet dan gewone transpiratie oplevert en tot overmaat van ramp buldert een zware stem je toe 'Run Motherfucker Run'. Dat computers niet 's mens beste vriend zijn, illustreert ook n-Cha(n)t, een installatie met spraakherkenningssoftware. Je betreedt een donkere ruimte waar onzichtbare computers reageren op stemmen van bezoekers, en op elkaar, en herhalen wat ze denken te verstaan. Zo ontstaat een dialoog die echter kant noch wal raakt. Wij willen graag geloven dat computers ons verstaan, maar n-Cha(n)t laat zien dat elke vorm van begrip of menselijkheid berust op een misverstand. Ondanks dat Deaf consumententechnologie bekritiseert, hebben de computerkunstnerds wel iets overgenomen van het grote bedrijfsleven. Vergeleken met eerdere edities is dit jaar de ooit zwaar technische digikunst zelf gebruiksvriendelijk geworden, en is beter gaan communiceren. Officieel is dat weliswaar bijzaak, want het echte thema dit jaar is 'open systemen'. Bijvoorbeeld het ooit als militaire Amerikaanse strategie bedoelde internet (als de Russen één computer bombarderen, hebben de resterende alle informatie nog). De exposanten in Deaf eren dit open systeem annex digitale grabbelton door lustig met webfoto's, windowssystemen en zelfs virussen te vj-en en te 'googlen'. Zoals filmpjesmachine onewordmovie.ch. Dit laatste werk is ook thuis te beleven, net als meer kunst op Deaf, dat door zijn digitale wortels niet alleen in de Van Nelle staat. Thuis achter uw eigen pc kunt u lui en wel via deaf04.nl naar een virtueel festival surfen, waar de kunst uit de tentoonstelling spelenderwijs opduikt in weidse landschappen vol bits en bytes.
|
|
