Zwangerschap, hoe vaak is dat wel niet verbeeld in de kunst? Maar Yin Xiuzhen (1963) spant de kroon. Zij nam twintig plantenpotten, waar ze geen planten in potte maar panty's. Die rekte ze uit tot het plafond, en voegde in de buikjes opgeblazen roze ballonnen in. Toch laat de symboliek zich snel raden: plantenpotten staan voor vruchtbaarheid, panty's voor fragiliteit, ballonnetjes voor groei. De potten vullen één van de ruimtes in het Groninger Museum dat een groot overzicht wijdt aan Yin, een van de vele Chinese kunstenaars die sinds de eeuwwisseling internationaal zijn doorgebroken.

Ze vormen een goede match, de kunstenaar en het museum. Het Groninger Museum denkt graag in internationale relaties, waardoor het zich heeft ontworsteld van het stigma van provincialisme. Bovendien etaleert het Groninger kunstwerken doorgaans als pronkstukken, sieraden, en dat komt de kleurige objecten van Yin ten goede. Veel van haar kunstwerken hebben elk een eigen zaal, waarvan de muren zijn gesausd in tinten die aansluiten op het kunstwerk. Styling in optima forma. Zo staat een manshoog rood hart in een vorstelijk blauwe zaal, in de lila ruimte ernaast ligt een donkergrijs bed in de vorm van een snelweg, in een hemelsblauwe zaal etaleert ze textiele miniatuursteden in koffers, verwijzend naar de vele reizen die ze als globetrotter maakt.

Zwangerschap, reizen, het zijn thema's die je automatisch doen zoeken naar iets persoonlijks over Yin zelf. Vergeefs. Haar werken verhalen wel over emoties, maar dan op een universeel niveau. Zoals een installatie van dertig paar schoenen - Yin werkt veel met ronde getallen - die gevuld met cement aan weegschaaltjes hangen: een metafoor voor eenieders geestelijke bagage op de reis des levens.

Zo netjes op een rijtje krijgen de gedragen schoenen iets lugubers, net zoals de kledinginstallaties van Christian Boltanski vanzelf iemands dood lijken te gedenken. Ook Yin werkt veel met gebruikt textiel, in diepe kleuren zonder enige vale tweedehandsheid, dat door zijn afgedanktheid iets lijkt te vertellen - over verdriet, massaliteit, de ontindividualisering in de hedendaagse maatschappij. Want dat Yin iets wil vertellen over de maatschappij, blijkt uit de hele tentoonstelling. Alle tekstbordjes verhalen over ambities, groei, privacy, de kosmos en meer algemeens. Natuurlijk is het prima dat Yins werk niets vertelt over haarzelf, maar je wordt ook niets wijzer over de wereld. Want met snelwegmetaforen verwijzen naar de gehaaste wereld, of met gevulde koffers naar de reis des levens, dat zijn tegeltjeswijsheden, vermomd als kunst.

Toch is Yins populariteit te verklaren. Wereldwijd scoort Chinese kunst die gaat over China, die authentiek Chinees aanvoelt, maar ook internationaal genoeg oogt om folklore te overstijgen. Het moet, kortom, niet misstaan op grote biënnales en internationale exposities. Authentiek en Chinees geëngageerd, zo begon Yin in de jaren negentig als performancekunstenaar. Ze liet passanten ijsblokken van vervuild rivierwater schoonborstelen - onmogelijk - en plakte in Beijing fotootjes van anonieme stadsbewoners op daken. In hun machteloosheid hadden sommige acties wellicht een bepaalde poëzie, anders dan die van haar recente sierobjecten. Zoals de twintig met rijk textiel omklede wapens, die aan visdraden in de vide van het museale trappenhuis zweven. In deze ruimte die drie etages beslaat, lijken ze een soort kroonluchter, een waterval van schoonheid. Prachtig. Maar ziellozer kunst bestaat niet.



Yin Xiuzhen, t/m 18 november 2012 in het Groninger Museum, Museumeiland 1, Groningen. Di-zo 10-17u. Inl.: www.groningermuseum.nl